آتش کوله پشتی

عملیات شروع شد. در حین درگیری یکی از نیروهای کنار من بنام «امیر تهرانی» کوله پشتی اش که پر از موشک آرپی جی بود آتش گرفت. کسی جرأت نمی کرد به او نزدیک شود چون هر آن امکان انفجار موشکها بود. خود آن برادر متوجه موقعیت خطرناک خود بود. قیافه مصمم او را دیدم که متوسل به آقا امام زمان (عج) شده است و چند بار یا مهدی ادرکنی گفت. ناگهان کوله پشتی حامل مهمات از پشت او روی زمین افتاد و سریع به طرف ما آمد. از او پرسیدم چطور کوله پشتی را باز کردی؟ گفت: مگر یکی از شما کوله را باز نکرد؟ گفتم: اصلاً ما به تو نزدیک نشدیم چون احتمال انفجار بود. گفت: شوخی می کنید! باور نمی کرد و ما نیز باورش برایمان مشکل بود. 

داستانهای از شهدا ج 2

دیدار با آقا امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)

شهید اوحانی برمی گردد تا وضع را تشریح کند و کاملی بر می گردد تا نتیجه را گزارش دهد که می بیند آقا مهدی با تواضعی عجیب با کسی صحبت می کند و چشمانش خورشید وار می درخشند، انگار دریایی از نور است که به یک سمت سرازیر شده است و لبهایش با تبسمی نمکین با کسی راز می گویند. صحبت در حریم است وهمه بی خبرند و باید بی خبر بمانند پیک وصال آمده است و پیغام وصل دارد.
نگاه شهید اوحانی و برادر کاملی در یکدیگر تلاقی می کند و آنگاه شهید اوحانی با صدایی لرزان = با توجه به برادر کاملی = می گوید:«خداوندا ...! ... امام زمان! (عج) ... آقا مهدی دارد با مولایش سخن می گوید.» برادر کاملی و شهید اوحانی می گریند که یک مرتبه آقا مهدی باکری کمر راست می کند و بر می خیزد راست قامت و استوار طرفی گرانبها بسته است، همین طرفه العین می ارزید به آن همه بی خوابی وخستگی.
شهید اوحانی حس می کند که بعد از این معراج باید با مهدی سخنی بگوید اما دیگر قدرت تکلم از او گریخته است نمی داند چه بگوید و چگونه ؟ و بریده بریده جمله ای را سرهم می کند: «آقا مهدی ... خلاصه ... انشاء الله ... ما را حلال کنید!»

(کتاب کرامات شهدا، جلد اول، صفحه101)

توسل

ارتباط معنوی او ارتباطی خاص بود. یکی از آقایان را که برای همکاری با سپاه به شیراز دعوت کرده بودیم بعد از یک سال آمده و درخواست کرد به مشهد منتقل شود. بررسی کردیم و دیدیم خانواده اش راضی به ماندن در شیراز نیستند. چندین بار درخواست کرد و حاج آقا میثمی هر بار گفت: «نه! شما نروید بهتر است.»
 قضیه داشت بالا می گرفت تا یک شب که همسر ایشان، در خواب، امام زمان (عج) را می بیند. حضرت به این خانم فرموده بودند: «تو چرا مانع می شوی که شوهرت اینجا کار کند و فشار می آوری که از اینجا برود؟» این خانم از خواب برمی خیزد، دست از اصرار برمی دارد و علت انصراف را به همسرش می گوید. او هم آمد خدمت حاج آقا میثمی و خواب را تعریف کرد. حاج آقا بعد از اینکه حرفهای او را شنید لبخندی زد وگفت: «بله من به حضرت توسّل پیدا کرده بودم.»

(کتاب کرامات شهدا، جلد اول، صفحه115)

رویای صادقه

پس از اینکه به بچه ها خبر رسید دکتر «رحیمی» شهید شده است همه بچه ها دعای توسل را به یاد او خواندند. دعا را «محمد علی» می خواند. وقتی به نام مقدس امام حسین (علیه السلام) رسید دعا را قطع کرد و خطاب به بچه ها گفت: «برادرها قدر خودمان را بدانیم. برادرها اگر مرا ندیدید حلالم کنید. من از همه شما حلالیت می طلبم.» پس از اتمام دعا نزد او رفتم. گفتم:«مگر احساس شهادت می کنی؟» گفت: «وقتی به جبهه آمدم یک بار امام زمان (عجل الله فرجه) را در خواب دیدم. ایشان به من فرمودند:«به زودی عملیاتی شروع می شود و تو نیز در این عملیات شرکت می کنی و شهید خواهی شد.» همین گونه شد. او در همان عملیات (مسلم ابن عقیل) به شهادت رسید. با اینکه قبل از عملیات به علت درد آپاندیسیت بشدت بیمار بود و حتی فرماندهان می خواستند از حضور او در عملیات جلوگیری کنند ولی او می گفت: «چرا شما می خواهید از شهادت من جلوگیری کنید؟» 

(کتاب کرامات شهدا، جلد اول، صفحه139)

مشعل داران

تنها شش نفر توانستند خود را به بالای ارتفاع 1050 «بازی دراز» برسانند. برادر «علی موحد دانش» و برادر «محسن وزرایی» از دانشجویان پیرو خط امام که در تسخیر لانه جاسوسی دست داشت ، همینک به عنوان بنیانگذار لشگر 10 سیدالشهداء علیه السلام عملیاتی حساس را فرماندهی می کرد چرا که بچه های سپاه در محدودیت های پیش آمده از طرف بنی صدر در این گونه عملیات علاوه بر دشمن مهاجم ، دشمنان نفوذی دو چهره که با پز خردمندی زمام امور را در دست گرفته بودند را نیز در پشت سر داشتند. به هر ترتیب در فتح این ارتفاع حاج محسن با اندک یاران باقی مانده اش حدود 350 تن از نیروهای گردان کماندوی ارتش بعث را به اسارت گرفتند لیکن در حین تخلیه ی اسراء به پشت جبهه یکی از افسران دشمن مصرانه تقاضای ملاقات با فرمانده نیروهای ایرانی را داشت. دوستان «محسن» به خاطر رعایت مسایل امنیتی ، شخصی غیر از او را به آن افسر بعثی به عنوان فرمانده خود معرفی کردند. اما ... بعثی اسیر، ناباورانه و با قاطعیت گفت: «نه! فرمانده شما این نیست.»
از وی سؤال شد مگر تو فرمانده ما را دیده ای که این گونه قاطعانه سخن می گویی؟ او گفت: «آری! او در هنگام یورش شما به ما، سوار بر اسب سفید بود و ما هر چه به طرفش تیراندازی و شلیک کردیم به او کارگر نمی شد، لذا من او را می خواهم ببینم.»
«محسمن وزرایی» که در آن جمع بود به ناگاه زانوهایش سست شد و به زمین نشست و ....
این واقعه نخستین جلوه امداد غیبی بود که از بدو جنگ این گونه تجلی نموده بود لذا «محسن» در مصاحبه ای (تلویزیونی) به این واقعه به عنوان عنایت ائمه هدی علیه السلام به رزمندگان اشاره کرد و در مقابل بلافاصله سلف خرد گرایان و «رئیس جمهور قدرت طلب» بنی صدر خائن عاجزانه دست به قلم شد ودر ستون «کارنامه رئیس جمهور» روزنامه ضد انقلابیش «روزنامه انقلاب اسلامی»ضمن استهزائ عنایات غیبی، رذیلانه نوشت: «این پاسدارها برای تضعیف موقعیت من این حرفها را می زنند... اگر اسب سفید در کار است چرا به جنوب نیامده و فقط به غرب رفته است؟» غافل از اینکه دوزخیان از درک این عنایت عاجزند و بهشتیان را به این حرف راه است لذا شهید مظلوم حضرت آیت الله بهشتی (ره) در همان اوان فرمودند: «خانقاه عرفان ما بازی دراز است.»  

(کتاب کرامات شهدا، جلد اول، صفحه111)