آن عید خدایی

شب عید بود. نیروهای خود را آماده کرده بودیم. از قرارگاه، دستور حرکت برای عملیات، صادر شد. به دلیل بعد مسافت و امکان عدم پشتیبانی، نیروها باید مهمات زیادی را حمل می کردند. پس از ساعتها راه رفتن و دویدن، بالاخره به موقعیت دشمن نزدیک شدیم و پشت میدان مین، توقف کردیم، تا دستور حمله صادر شود، دستور لغو عملیات و برگشت نیروها صادر شد.
پس از نماز مغرب وعشاء، نیروهای عازم پیکار، در مسیر طولانی منطقه عملیاتی وارد شدند. هر نیروی پیاده و تک تیرانداز، با وجود تجهیزات و مهمات اضافی، باید گلوله های آرپی جی را حمل می کرد؛ چرا که عمق نفوذ شاید پشتیبانی را تا چند روز ناممکن می ساخت.
در طی مسیر باید از شیاری که از داخل تپه ها می گشت، عبور می کردیم، یعنی همان مسیری که دیشب طی کرده بودیم. نزدیک آن شیار توقف کردیم. آیا امکان ندارد که دشمن با توجه به عبور ما از این شیار، محل را شناسایی کرده باشد و با استقرار نیرو و کمین، ما را دچار مشکل کند؟
 تصمیم گیری خیلی مشکل بود. اگر وارد شیار شویم و دشمن کمین کرده باشد، ممکن است تمامی چهار گردان قتل عام شوند؛ چرا که در بازگشت دیشب، حتماً مهمات و ادواتی به جای مانده است. موضوع را با برادر ردانی پور، آن عارف واصل و فرمانده بزرگوار و دلداده ای که ذکر «یابن الحسن» او آرام و قرار از هر متوسلی می گرفت، و فرمانده بزرگواری که تهور و تدبر را با تهجد و توسل جمع نموده بود، در میان گذاشتند. پس از استماع و اطلاع از آخرین وضعیت دشمن و نظرات دیگر مسئولان، متوسل به حضرت مهدی (عجل الله) شد و با ذکر و نیاز به درگاه عالم سرّ غیب، تفألی به قرآن زد و تصمیم گرفت که از مسیر دیشب (شیار داخل تپه ها) عبور نکنیم. مسیری که دو ماه شناسایی شده بود و در داخل آن انبارهای مهمات جاسازی شده بود و دقیقاً هر پیچ و خم آن علامت گذاری شده بود.  
صبح عملیات، وقتی همه گردان ها موفق شدند به هدفهای تعیین شده برسند و بر بلندی های منطقه «عین خوش»، مستقر شوند، چند صد نفر از نیرو های دشمن را در محل شیار اسیر کردند و ما متوجه شدیم تمامی طول مسیر شیار را با استقرار چهار صد نفر نیرو، کمین گذاشته بودند بطوری که اگر گردانهای ما از آن مسیر حرکت کرده بودند تمامی نیرو ها، قتل عام می شدند. آنگاه بود که متوجه تأثیر آن تفأل به قرآن و توسل به امام زمان (عج) شدم، سر به سجده گذاشتم و لحظه ای گریه امانم نمی داد. خدایا چگونه سپاس تو را گوییم و از کدامین تفضل و عنایت تو شکرگذاری کنیم. این یکی از امدادهای الهی در حماسه بزرگ فتح المبین بود.  

(کتاب کرامات شهدا، جلد اول، صفحه123)

سردار سرلشکر پاسدار شهید مهدی زینالدین

گوشه ای از وصیتنامهفرمانده لشکر علی بن ابیطالب علیه السلام

آتش کوله پشتی

عملیات شروع شد. در حین درگیری یکی از نیروهای کنار من بنام «امیر تهرانی» کوله پشتی اش که پر از موشک آرپی جی بود آتش گرفت. کسی جرأت نمی کرد به او نزدیک شود چون هر آن امکان انفجار موشکها بود. خود آن برادر متوجه موقعیت خطرناک خود بود. قیافه مصمم او را دیدم که متوسل به آقا امام زمان (عج) شده است و چند بار یا مهدی ادرکنی گفت. ناگهان کوله پشتی حامل مهمات از پشت او روی زمین افتاد و سریع به طرف ما آمد. از او پرسیدم چطور کوله پشتی را باز کردی؟ گفت: مگر یکی از شما کوله را باز نکرد؟ گفتم: اصلاً ما به تو نزدیک نشدیم چون احتمال انفجار بود. گفت: شوخی می کنید! باور نمی کرد و ما نیز باورش برایمان مشکل بود. 

داستانهای از شهدا ج 2

دیدار با آقا امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)

شهید اوحانی برمی گردد تا وضع را تشریح کند و کاملی بر می گردد تا نتیجه را گزارش دهد که می بیند آقا مهدی با تواضعی عجیب با کسی صحبت می کند و چشمانش خورشید وار می درخشند، انگار دریایی از نور است که به یک سمت سرازیر شده است و لبهایش با تبسمی نمکین با کسی راز می گویند. صحبت در حریم است وهمه بی خبرند و باید بی خبر بمانند پیک وصال آمده است و پیغام وصل دارد.
نگاه شهید اوحانی و برادر کاملی در یکدیگر تلاقی می کند و آنگاه شهید اوحانی با صدایی لرزان = با توجه به برادر کاملی = می گوید:«خداوندا ...! ... امام زمان! (عج) ... آقا مهدی دارد با مولایش سخن می گوید.» برادر کاملی و شهید اوحانی می گریند که یک مرتبه آقا مهدی باکری کمر راست می کند و بر می خیزد راست قامت و استوار طرفی گرانبها بسته است، همین طرفه العین می ارزید به آن همه بی خوابی وخستگی.
شهید اوحانی حس می کند که بعد از این معراج باید با مهدی سخنی بگوید اما دیگر قدرت تکلم از او گریخته است نمی داند چه بگوید و چگونه ؟ و بریده بریده جمله ای را سرهم می کند: «آقا مهدی ... خلاصه ... انشاء الله ... ما را حلال کنید!»

(کتاب کرامات شهدا، جلد اول، صفحه101)

توسل

ارتباط معنوی او ارتباطی خاص بود. یکی از آقایان را که برای همکاری با سپاه به شیراز دعوت کرده بودیم بعد از یک سال آمده و درخواست کرد به مشهد منتقل شود. بررسی کردیم و دیدیم خانواده اش راضی به ماندن در شیراز نیستند. چندین بار درخواست کرد و حاج آقا میثمی هر بار گفت: «نه! شما نروید بهتر است.»
 قضیه داشت بالا می گرفت تا یک شب که همسر ایشان، در خواب، امام زمان (عج) را می بیند. حضرت به این خانم فرموده بودند: «تو چرا مانع می شوی که شوهرت اینجا کار کند و فشار می آوری که از اینجا برود؟» این خانم از خواب برمی خیزد، دست از اصرار برمی دارد و علت انصراف را به همسرش می گوید. او هم آمد خدمت حاج آقا میثمی و خواب را تعریف کرد. حاج آقا بعد از اینکه حرفهای او را شنید لبخندی زد وگفت: «بله من به حضرت توسّل پیدا کرده بودم.»

(کتاب کرامات شهدا، جلد اول، صفحه115)